“Κύριε Χίο είμαι ένας εκ των επιζώντων που έζησε από κοντά το δράμα του Νορμαν Ατλάντικ. Θα σας αφηγηθώ τη περιπέτεια μου και ελπίζω να τη δημοσιεύσετε διότι μέσω αυτής της αφήγησης αποφαίνονται ευθύνες και εγκληματική αμέλεια όλων των ενδιαφερόμενων φορέων.
Το προσωπικό ήταν παντελώς ανίκανο να διαχειριστεί την κατάσταση πανικού και κινδύνου. Έδειξε ότι ήταν ανεκπαίδευτο στις διαδικασίες διάσωσης. Περισσότερο ενεργό ρόλο έπαιξαν οι επιβάτες παρά το προσωπικό που ήταν άφαντο και τρομοκρατημένο. Δεν ήξεραν να διαχειριστούν τις σωσίβιες λέμβους και αυτές τους έφυγαν στη θάλασσα χωρίς κανένα επιβάτη μέσα. Το ίδιο για τα σωστικά βαρελάκια τα οποία έφυγαν και αυτά χωρίς κανέναν μέσα.norman
Μόνο σε μία λέμβο κατάφεραν με τα χίλια ζόρια να επιβιβαστούν κάποιοι και αυτοί έφυγαν αμέσως. 400 + βάλε άτομα ήμασταν στο έλεος του Θεού. Κάποιοι έπεσαν στη φυσούνα και επειδή δεν είχαν δέσει σωστά τα βαρελάκια και τις σωσίβιες λέμβους έπεσαν στο νερό. Αυτοί πέθαναν επιτόπου. Επίσης ένα τρίτο άτομο σφηνώθηκε στη φυσούνα και πέθανε πολύ αργότερα. Αφού φορέσαμε όλοι τα σωσίβια μας περιμέναμε να ακούσουμε εντολές από κάποιον υπεύθυνο του πληρώματος για το που θα πάμε ενώ οι φλόγες άρχισαν να μας περικυκλώνουν. Το πάτωμα έβραζε και έλιωνε το χρώμα και καιγόντουσαν οι σόλες των παπουτσιών μας. Εκεί τρόμαξα ότι θα καούμε ζωντανοί σαν τα ποντίκια. Κάποιοι πήδηξαν από τον φόβο τους στη θάλασσα και αυτοί πέθαναν από το κρύο και από τα πελώρια κύματα. Μέσα στον πανικό μας βρήκαμε τις σκάλες που οδηγούν στο κατάστρωμα και ανεβήκαμε όλοι πάνω.
Οι Ελληνικές αρχές ήταν άφαντες
Είχε τρομερά μποφόρ ήταν 6:30 το πρωί, έκανε τρομερό κρύο και άρχισε να βρέχει. Πολλοί δεν είχαν καν μπουφάν μαζί τους όπως εγώ. Ένας νταλικέρης ήταν με το κοντομάνικο ενώ μια ηλικιωμένη γυναίκα ήταν ξυπόλητη. Εκεί πέρασα 27 ώρες αναπνέοντας τοξικό αέρα από τα καμένα καλώδια, λάστιχα, χρώμα λαμαρίνας, πλαστικών κτλ. Το καράβι ήταν εντελώς ακυβέρνητο και να χτυπιέται από παντού από τεράστια κύματα. Τα λάθη που έκανε ο καπετάνιος είναι ότι όταν κατάλαβε ότι υπήρχε φωτιά στο πλοίο δεν γύρισε επιτόπου το καράβι προς την Αλβανία ή την Κέρκυρα και συνέχισε την πορεία του προς Ιταλία που ήθελε ακόμα 10 ώρες.
Έτσι με αυτό τον τρόπο μας έβαλε σε κίνδυνο μιας και το πλοίο κατέστη ακυβέρνητο μέσο πέλαγα να το χτυπάνε τα κύματα και να μας τρώει το αγιάζι, η βροχή και το ψύχος. Το δεύτερο μεγάλο λάθος του καπετάνιου ήταν ότι άργησε να βάλει τον συναγερμό και έτσι πολλούς η φωτιά τους πέτυχε στον ύπνο και πανικόβαλε τον κόσμο με την απουσία του ο οποίος βγήκε άτακτα και πανικοβλημένα και σε κατάσταση πανικού. Όλος ο κόσμος εγκατέλειψε το καράβι μέσα σε 30 ώρες από το συμβάν δια μέσου Ιταλικών ελικοπτέρων Σούπερ Πούμα.
Οι Ελληνικές αρχές ήταν ΑΦΑΝΤΕΣ και στείλανε μόνο 2 ελικόπτερα τα οποία έκαναν 2 και μόνο πτήσεις. Και έκτοτε δεν ξαναεμφανίστηκαν. Την περισυλλογή την έκαναν τα Ιταλικά ελικόπτερα από το μεσημέρι της Κυριακής μέχρι τη Δευτέρα το απόγευμα. Σε όλο αυτό το διάστημα ουδείς εξ αυτών διερωτήθηκε αν κρυώνουμε, πεινάμε, διψάμε. Δεν μας πέταξαν ούτε κουβέρτες, ούτε αδιάβροχα ούτε ένα μπουκάλι νερό. Νερά έδωσαν στον κόσμο στις 1 το μεσημέρι τη Δευτέρα. Αφού είχαν διασώσει το 90 τοις εκατό των επιβατών.
Στην αρχή οι Ιταλοί έπαιρναν πολύ λίγο κόσμο με τα ελικόπτερα, 2 με 4 άτομα το πολύ. Το πλήρωμα του καραβιού ήταν άφαντο και πέρα 3-4 ατόμων όλοι οι άλλοι είχαν εγκαταλείψει το πλοίο πλην του καπετάνιου με τη πρώτη λέμβο. Το βράδυ της Κυριακής το καράβι άρχισε να παίρνει πολύ απότομη κλίση άνω των 15 μοιρών και τότε κατάλαβαν ότι μπάζει νερά και όποτε οι Ιταλοί άρχισαν να επιβιβάζουν στα ελικόπτερα πολλούς περισσότερους από όσες ήταν οι θέσεις των ελικοπτέρων. Ο κόσμος ήταν σε κατάσταση πανικού τσακώνονταν μεταξύ τους νταλικέριδες για το ποιος θα πάρει θέση στα ελικόπτερα και έσπρωχναν ο ένας τον άλλον και αδιαφορούσαν για το αν κάποιος άλλος κινδύνευε η ζωή του λόγο υγείας. Από το κατάστρωμα βλέπαμε το τέταρτο γκαράζ το οποίο ήταν ανοιχτό και καίγονταν και ανατινάσσονταν όλα τα οχήματα που ήταν εκεί. Πέρα τούτου το καράβι δεν ήταν για να ταξιδεύει για τόσο μακρινά δρομολόγια και κυρίως σε τέτοιες καιρικές συνθήκες διότι που ξανακούστηκε χειμωνιάτικα να ταξιδεύει με ανοιχτό γκαράζ και το θαλασσινό νερό να χτυπάει τα αυτοκίνητα.
<iframe width="580" height="400" src="//www.youtube.com/embed/1qm0aKVSLHc" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
Οι λαθραίοι κρύβονταν σαν τα ποντίκια στις Νταλίκες
Όσον αφορά τους λαθρομετανάστες που εικάσθηκε ότι αυτοί έβαλαν τη φωτιά για να ζεσταθούν στα κάτω γκαράζ , εγώ προσωπικά τους είδα πριν την επιβίβαση στο καράβι να προσπαθούν να κρυφτούν κάτω από τις νταλίκες . Το ελληνικό λιμενικό τους έψαχνε και τους κυνηγούσε με σκουτεράκια γύρω από τις νταλίκες. Αυτοί οι οποίο έτρεξαν και έφυγαν από τις νταλίκες σώθηκαν από βέβαιο θάνατο. Στο Νόρμαν, κάποιοι νταλικέριδες κοιμήθηκαν μέσα στα αυτοκίνητα τους και αυτό μου το είπε άλλος νταλικέρης που διασώθηκε.
Όλοι αυτοί βρήκαν φρικτό θάνατο από τις φλόγες. Στην ουσία 2 πράγματα μας έσωσαν, πρώτον το καράβι το οποίο ήταν καινούργιο και άντεξε να φλέγεται επί 30 ώρες χωρίς να βυθιστεί. Δεύτερον, ο καιρός όπου οι σκληροί άνεμοι που ναι μεν μας έκαναν να τρέμουμε από το κρύο, έδιωχναν τους τοξικούς καπνούς προς την αντίθετη κατεύθυνση ειδάλλως θα είχαμε πεθάνει όλοι από ασφυξία. Από την Κυριακή το μεσημέρι κατέφθασαν πυροσβεστικά καράβια που από δεξιά και αριστερά κατέβρεχαν το Νόρμαν Ατλάντικ για να σταματήσουν τις φλόγες και να μην καούμε ζωντανοί στο κατάστρωμα. Ενώ είχε πολικό ψύχος έκαναν λάθος χειρισμό στις μάνικες και κατέβρεχαν τον κόσμο. Σε έναν επιβάτη το νερό του χτύπησε τα πόδια με αποτέλεσμα να του σπάσει το ένα. Έναν άλλον παραλίγο να τον πετάξει στην θάλασσα.
Μας μετέφεραν με τα ελικόπτερα σε άλλα πλοία τα οποία περιφέρονταν πέριξ του Νόρμαν Ατλάντικ. Οι περισσότεροι καταλήξαμε στο San Giorgio, πλοίο του πολεμικού ναυτικού της Ιταλίας. Εκεί μείναμε μια μέρα ολόκληρη χωρίς να εγκαταλείψουμε το σημείο του ναυαγίου διότι έψαχναν για αγνοούμενους. Ενώ οι Ιταλοί έψαχναν για επιζώντες μερικοί νταλικέριδες ελληναράδες αγανάκτησαν και απαιτούσαν φωνακτά και με βρισιές να πάνε στο πλησιέστερο λιμάνι.
Όταν τελικά φτάσαμε στο Μπρίντιζι και όντες πολύ ταλαιπωρημένοι παραμείναμε εκεί για πολλές ώρες διότι έπρεπε να δώσουμε καταθέσεις σε όλες τις Ιταλικές αρχές που επιβιβάστηκαν στο πλοίο: Καραμπινιέρι, εισαγγελία, Ιταλικό ΣΔΟΕ και αστυνομία. Ο κόσμος άρχισε να εκνευρίζετε και να κάνει ανταρσία μέσα στο Ιταλικό πλοίο. Τότε κατέβηκαν δυνάμεις ασφαλείας και ήταν έτοιμες να συγκρουστούν με τον κόσμο. Οι Ιταλοί να μην μιλούν αγγλικά και μόνο εγώ και άλλοι δυο γνωρίζαμε την Ιταλική γλώσσα. Και στο παρατρίχα αποφύγαμε τη σύγκρουση. Σχημάτισαν επιτροπές και έπαιρναν καταθέσεις από όλους και εγώ και άλλοι δύο τελούσαμε χρέη μεταφραστή. Τέλος μας βγήκαμε από το San Giorgio και μας πήγαν σενα ξενοδοχείο πολύ καλό και περάσαμε εκεί μια βραδιά.
Αυτή ήταν η περιπέτεια μου η Ελλάδα δεν βοήθησε καθόλου και ήταν απούσα. Το υπουργείο ναυτιλίας του Βαρβιτσιώτη ήταν άφαντο και όλες οι ενέργειες διάσωσης έγιναν εξ ολοκλήρου από το Ιταλικό κράτος.”
Μιχάλης Δελησπηλιόπουλος
Οικονομολόγος.
Πηγή: Εφημερίδα “ΜΑΚΕΛΕΙΟ”
http://www.makeleio.gr/?p=260533
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου